Wow, wat een heftig jaar was 2016. Terugkijkend, zo op de laatste dag van 2016, kan ik geen ander woord bedenken: heftig. Veel mooie momenten om aan terug te denken en -helaas- ook één van de moeilijkste periodes uit mijn leven meegemaakt. Op 24 september van dit jaar overleed mijn pa. Mijn grote voorbeeld  is er niet meer. De man waar ik altijd tegen op ben blijven kijken, veel van geleerd heb, alles aan te danken heb, nooit vergeefs een beroep op heb gedaan, is niet meer onder ons.

Tijdens de laatste periode van zijn leven, heb ik ontzettend veel met hem gesproken. Zijn masker van stoere vent liet hij heel soms, als niemand anders het zag, even vallen. Wetend dat het zijn laatste maanden waren, werd zijn breekbaarheid steeds zichtbaarder. Met het naderen van zijn einde, werd hij ook steeds meer open. De gesprekken gingen van triviaal naar spiritueel. Erg bijzonder. Dankbaar dat ik deze mooie gesprekken met mijn pa heb mogen voeren. Waarschijnlijk zonder het te beseffen, gaf hij mij nog een belangrijke les mee. Als ik in die periode weer eens verdrietig was, hield hij voor dat hij al ruim 10 jaar kanker had. Dat het leven al eerder eindig voor hem had kunnen zijn. Dat hij in die laatste 10 jaar van zijn leven prachtige dingen heeft mogen meemaken. Hij heeft in die 10 jaar nog de geboorte van mijn dochter mogen meemaken. Joyce schonk hem nog twee achterkleinkinderen. Waarom dan nog verdrietig zijn? Het was goed zo.

Op deze manier heeft mijn pa er voor gezorgd dat een donkere periode in mijn leven, ietsje minder donker werd.

Blij, dankbaar en stiekem ook trots ben ik dat mijn pa mijn huwelijk heeft mee kunnen maken. Op het moment dat de arts in mijn bijzijn het slechte nieuws kwam brengen, keek ik mijn pa aan en vroeg of hij bij mijn huwelijk wilde zijn. Natuurlijk probeerde hij dat eerst nog weg te wuiven. Voor hem hoefde dat niet. Hij wilde niet de ‘veroorzaker’ zijn van een in allerijl georganiseerde bruiloft. Natuurlijk wilde ik dat wel ontzettend graag. Nog voordat ik Sietske had gesproken, hebben mijn pa en ik besloten er nog een laatste mooi feestje van te maken.

En wat een feest was het op 13 mei van dit jaar. Wat voelt het goed om te weten, om te voelen dat je zo’n fijne groep vrienden om je heen hebt. Twee weken na het bericht op de ziekenhuiskamer van mijn pa, zaten we in klein gezelschap in het stadhuis van ‘s-Hertogenbosch. De week ervoor zijn mijn vrienden en buren ontzettend hard bezig geweest om er een onvergetelijk feest van te maken. Wow. De hulp die wij hebben gekregen, was hartverwarmend. Toeval of niet, een dag voor de bruiloft had ik een belangrijke bijeenkomst voor Qees, waardoor ik weinig bijdrage heb kunnen leveren aan de voorbereiding van de bruiloft. Hoe gaaf is het dan dat vrienden er voor zorgen dat het een onvergetelijk feest kon worden. Zelfs een Schotse vriend heeft binnen twee dagen een ticket geregeld om er bij te kunnen zijn. Hoe bijzonder is dat? Een feest van de liefde. Een feest van het leven. Proostend op het leven. Proostend met mijn vader die trots naar ‘zijn spulleke’ keek. Geen minuut heeft hij van het feest willen missen. Wat bijzonder.

Dankbaar dat ik -eindelijk- getrouwd ben met de liefste vriendin ter wereld; een geweldige dochter heb en supervrienden om mij heen heb, kijk ik met bijzonder veel blijdschap terug op onze bruiloft. Steeds weer als ik foto’s terugkijk van die dag, gebeurt dat met een grote glimlach op mijn gezicht.

En toch wist Sifre die dag -met terugwerkende kracht- op 24 december nog mooier te maken. Voordat ik wist dat we eerder afscheid van mijn pa gingen nemen als verwacht, heb ik altijd geroepen dat mijn bruiloft een klein festival zou moeten worden. Een Festival of love. Met Anneke van Giersbergen als headliner van mijn eigen festivalletje. Tot op 24 december Anneke plots in onze huiskamer zat te zingen. Waarom? Omdat mijn dochter bij Serious Request onbaatzuchtig haar spaarpotje heeft leeggekieperd en 3FM geroerd was door haar verhaal dat haar papa Anneke niet in zijn tuin had tijdens de bruiloft. Dankjewel, schat. Je bent geweldig. Onze bruiloft was geweldig en is door dit slotaccoord geweldig met een gouden randje geworden.

Omdat mijn pa mij heeft laten zien blij te zijn met alles wat hij om zich heen had en zijn vreugde niet wilde laten belemmeren door de gedachte dat het leven is eindig is, probeer ik dat ook te doen. Dankjewel pa!

Ik wens iedereen voor 2017 het allerbeste. Geniet van al het moois om je heen!

Hieronder een facebookpost over de actie van Sifre om Anneke van Giersbergen bij ons thuis te laten optreden en de bijbehorende beelden via Serious Request van 3FM.