als je blijft doen wat je deed, krijg je wat je kreeg…
de prik zou de uitweg zijn uit de crisis. een tweede was nodig om de bescherming te verbeteren. waar verwachten we dat de derde prik wel werkt. of de vierde? vijfde misschien? of toch niet?
Geen medische informatie. Een zegen voor werkgevers!
Dagelijks spreek ik werkgevers die hun beklag doen dat ze niets mogen weten over hun zieke medewerker. Ik snap de frustratie. Steevast krijgt de ondernemer van mij hetzelfde antwoord: wees blij.
In Nederland hebben we afgesproken de beoordeling aan specialisten over te laten. Aan de bedrijfsarts of aan de casemanager van de arbodienst. Alles wat je nodig hebt voor de begeleiding van je medewerker krijg je van de arbodienst op een presenteerblaadje. Mijn dringende advies: altijd – ik herhaal: altijd – het advies van de bedrijfsarts opvolgen. Neem van mij aan: dit voorkomt veel gehakketak. Zorgt voor een veel beter contact met je zieke medewerker. Je blijft namelijk uit de discussie en kunt je richten op wat je medewerker nog wel kan.
Waarom schrijf ik dit? Omdat het slechts een kwestie van tijd lijkt te zijn dat we dit systeem om zeep gaan helpen. Met een coronatoegangsbewijs op de werkvloer zet je de poort open naar medische informatie van je medewerker. Als 2G daadwerkelijk geïntroduceerd gaat worden, weten we precies welke medewerker gevaccineerd is en wie niet. Op korte termijn lijkt dat aantrekkelijk. Een ogenschijnlijk doeltreffend middel om een veilige werksituatie voor je medewerkers te creëren.
Als je eenmaal kennis hebt van de vaccinatiestatus van je medewerkers, dien je er ook naar te handelen. Als werkgever heb je de plicht om het loon door te betalen. Ook als je hem of haar de toegang tot het werk ontzegt. Hoe ga je ermee om als een deel van je medewerkers niet gevaccineerd blijkt? Of wat doe je als een meerderheid geen prik heeft gehad. Hoe zorg je voor een veilige werkomgeving als je rekening moet houden met de medische status van je medewerkers? Dat is geen eenvoudige puzzel. Wat doe je met die ene medewerker, waar je al vijftien jaar meer dan prettig mee samenwerkt, die niet gevaccineerd is? Ga je vragen of het een weigeraar is? Of ze misschien een medische status heeft, waardoor ze de prik niet kan nemen. Wil je die kant op gaan? Ga je dan in alle medische dossiers op de stoel van de bedrijfsarts zitten? Geef je die luxe positie op dat je niets hoeft te vinden van een verzuim of wil je vertrouwen?
Ik ben professioneel geen voorstander van een coronatoegangsbewijs op de werkvloer. Integendeel.
Persoonlijk ben ik een groot tegenstander. Gelijkheid is mijn drijfveer in alles wat ik doe. Als zoon van een bouwvakker uit een arbeiderswijk had ik het op school in een klas met kinderen uit de ‘goede buurt’ niet makkelijk. Zo’n veertig jaar geleden besloot ik altijd voor gelijkheid te gaan. Ongeacht. No matter what. Wel of geen vaccinatie is voor mij geen issue. Van mijn medewerkers wil ik niet weten of ze geprikt zijn. Sinds onze verhuizing hebben we ruime werkplekken, verdeeld over verschillende kamers en gebouwen. Ik vertrouw erop dat ze thuis blijven als ze klachten hebben. Ik raad jou ook aan de medische status van je medewerkers gewoon aan de bedrijfsarts te laten. Vertrouw op het gezonde verstand van je medewerkers. Dat verdienen ze. En dat betaalt zich terug.
Uitroepteken? Liever vraagtekens!
We leven in een meningmaatschappij. Iedereen heeft een mening en meent er goed aan te doen die mening altijd en tegen iedereen te moeten ventileren. Ik baal van al die meningen en meninkjes. Ik verafschuw onze BN’ers die met hun mening aan tafel bij een talkshow het nieuws menen te moeten duiden. Doet die mening er meer toe omdat hij of zij toevallig eens een keer op TV komt? Nog meer impact krijgen meningen als iedereen deze gevraagd en ongevraagd op social media meent te moeten gooien. Een opruiend stukje tekst op facebook kan op duimpjes omhoog rekenen. Sommige menen daar nog een tekstuele ondersteuning aan toe te voegen: mee eens, zo is het, vind ik ook…
Het is prachtig om zelf een mening te vormen. Ik juich het doe om alles en iedereen ter discussie te stellen, niet achter de meute aan te lopen en zelf een mening te vormen. Sterker nog, ik beschouw het als de hoogste graad in de opvoeding van mijn dochter om haar te leren alles te betwijfelen.
Is dit dan een schrijfsel tegen meningen? Allerminst. Wel een oproep om voorzichtig met die mening om te gaan. Als een mening alleen bedoeld is om verschillen te duiden, doe je je mening te kort. Een mening is zo waardevol en kostbaar dat je hem ook zou kunnen inzetten om naar iets gemeeschappelijks toe te werken.
Soms ontken ik het nog, maar gezegd moet worden dat ik verslaafd ben aan social media. Meermaals per dag check ik mijn verschillende tijdlijnen op facebook, Instagram, LinkedIn en twitter. Voor mijn dochter ben ik zelfs met Snapchat begonnen. Mijn voorliefde voor gefundeerde meningen die bijdragen aan een mooie wereld lijken een schijnbare tegenstelling te worden met mijn veelvuldige aanwezigheid op social media. Het is haast zelfkastijding aan het worden.
Het gaat steeds meer om gelijk hebben, gelijk krijgen, meningen opdringen, geen ruimte laten voor andere meningen, het gaat om vliegen afvangen en om tegenstelling creëren. Jammer.
Ik heb besloten er niet (meer) aan mee te doen. Sinds een jaar of twee blokkeer ik iedereen in mijn tijdlijn die -volgens mijn eigen subjectieve mening- er op uit is om tegenstelling te creëren of te vergroten. Dat leek even voor mij te werken. Tegenstelling en polarisatie bleef, ik mocht er mijn virtuele ogen voor sluiten. Het meningenenvirus dreigt epidemisch te worden. Proberen de nuance terug te brengen, bleek geen goed vaccin. Nuance aanbrengen in de beerput van meningen die facebook heet, zorgt voor een ongecontroleerde uitbraak van nog meer polarisatie.
Ik doe niet meer mee. Reageren op dit bericht mag, kan ik niet tegen houden. Ik lees het niet meer. Dat was mijn laatste bericht op facebook. Op Instagram en LinkedIn ben ik nog wel te vinden. Beter app of bel je mij of ontmoeten we elkaar bij een kop koffie of biertje.
Om een mening kracht bij te zetten, volgt er taalkundig vaak een uitroepteken. Ik pleit voor het vraagteken. Door vragen te stellen, kom je eerder bij elkaar. Is het je al eens opgevallen wat er gebeurt als je twee vraagtekens tegenover elkaar zet…?
2016. Niet zomaar een jaar…
Wow, wat een heftig jaar was 2016. Terugkijkend, zo op de laatste dag van 2016, kan ik geen ander woord bedenken: heftig. Veel mooie momenten om aan terug te denken en -helaas- ook één van de moeilijkste periodes uit mijn leven meegemaakt. Op 24 september van dit jaar overleed mijn pa. Mijn grote voorbeeld is er niet meer. De man waar ik altijd tegen op ben blijven kijken, veel van geleerd heb, alles aan te danken heb, nooit vergeefs een beroep op heb gedaan, is niet meer onder ons.
Tijdens de laatste periode van zijn leven, heb ik ontzettend veel met hem gesproken. Zijn masker van stoere vent liet hij heel soms, als niemand anders het zag, even vallen. Wetend dat het zijn laatste maanden waren, werd zijn breekbaarheid steeds zichtbaarder. Met het naderen van zijn einde, werd hij ook steeds meer open. De gesprekken gingen van triviaal naar spiritueel. Erg bijzonder. Dankbaar dat ik deze mooie gesprekken met mijn pa heb mogen voeren. Waarschijnlijk zonder het te beseffen, gaf hij mij nog een belangrijke les mee. Als ik in die periode weer eens verdrietig was, hield hij voor dat hij al ruim 10 jaar kanker had. Dat het leven al eerder eindig voor hem had kunnen zijn. Dat hij in die laatste 10 jaar van zijn leven prachtige dingen heeft mogen meemaken. Hij heeft in die 10 jaar nog de geboorte van mijn dochter mogen meemaken. Joyce schonk hem nog twee achterkleinkinderen. Waarom dan nog verdrietig zijn? Het was goed zo.
Op deze manier heeft mijn pa er voor gezorgd dat een donkere periode in mijn leven, ietsje minder donker werd.
Blij, dankbaar en stiekem ook trots ben ik dat mijn pa mijn huwelijk heeft mee kunnen maken. Op het moment dat de arts in mijn bijzijn het slechte nieuws kwam brengen, keek ik mijn pa aan en vroeg of hij bij mijn huwelijk wilde zijn. Natuurlijk probeerde hij dat eerst nog weg te wuiven. Voor hem hoefde dat niet. Hij wilde niet de ‘veroorzaker’ zijn van een in allerijl georganiseerde bruiloft. Natuurlijk wilde ik dat wel ontzettend graag. Nog voordat ik Sietske had gesproken, hebben mijn pa en ik besloten er nog een laatste mooi feestje van te maken.
En wat een feest was het op 13 mei van dit jaar. Wat voelt het goed om te weten, om te voelen dat je zo’n fijne groep vrienden om je heen hebt. Twee weken na het bericht op de ziekenhuiskamer van mijn pa, zaten we in klein gezelschap in het stadhuis van ‘s-Hertogenbosch. De week ervoor zijn mijn vrienden en buren ontzettend hard bezig geweest om er een onvergetelijk feest van te maken. Wow. De hulp die wij hebben gekregen, was hartverwarmend. Toeval of niet, een dag voor de bruiloft had ik een belangrijke bijeenkomst voor Qees, waardoor ik weinig bijdrage heb kunnen leveren aan de voorbereiding van de bruiloft. Hoe gaaf is het dan dat vrienden er voor zorgen dat het een onvergetelijk feest kon worden. Zelfs een Schotse vriend heeft binnen twee dagen een ticket geregeld om er bij te kunnen zijn. Hoe bijzonder is dat? Een feest van de liefde. Een feest van het leven. Proostend op het leven. Proostend met mijn vader die trots naar ‘zijn spulleke’ keek. Geen minuut heeft hij van het feest willen missen. Wat bijzonder.
Dankbaar dat ik -eindelijk- getrouwd ben met de liefste vriendin ter wereld; een geweldige dochter heb en supervrienden om mij heen heb, kijk ik met bijzonder veel blijdschap terug op onze bruiloft. Steeds weer als ik foto’s terugkijk van die dag, gebeurt dat met een grote glimlach op mijn gezicht.
En toch wist Sifre die dag -met terugwerkende kracht- op 24 december nog mooier te maken. Voordat ik wist dat we eerder afscheid van mijn pa gingen nemen als verwacht, heb ik altijd geroepen dat mijn bruiloft een klein festival zou moeten worden. Een Festival of love. Met Anneke van Giersbergen als headliner van mijn eigen festivalletje. Tot op 24 december Anneke plots in onze huiskamer zat te zingen. Waarom? Omdat mijn dochter bij Serious Request onbaatzuchtig haar spaarpotje heeft leeggekieperd en 3FM geroerd was door haar verhaal dat haar papa Anneke niet in zijn tuin had tijdens de bruiloft. Dankjewel, schat. Je bent geweldig. Onze bruiloft was geweldig en is door dit slotaccoord geweldig met een gouden randje geworden.
Omdat mijn pa mij heeft laten zien blij te zijn met alles wat hij om zich heen had en zijn vreugde niet wilde laten belemmeren door de gedachte dat het leven is eindig is, probeer ik dat ook te doen. Dankjewel pa!
Ik wens iedereen voor 2017 het allerbeste. Geniet van al het moois om je heen!
Hieronder een facebookpost over de actie van Sifre om Anneke van Giersbergen bij ons thuis te laten optreden en de bijbehorende beelden via Serious Request van 3FM.