toegegeven, ik had er een bericht in -notabene- de telegraaf voor nodig om het mij weer te realiseren dat een crisis tegelijk ook een kans is. de telegraaf berichtte over een song uit 1987 van R.E.M., it’s the end of the world as i know it (and i feel fine). kennelijk was ik destijds met andere dingen bezig. het lied is mij volledig ontgaan, geen indruk gemaakt. leve spotify!
met de omstandigheden van vandaag zet alleen al de titel je toch aan het denken. einde van de wereld, zover zal het niet komen. hoop ik. als je het wil zien, zie je midden in de exponentionele groei van het coronovirus, ook mooie dingen ontstaan. nee, ik kijk niet weg van het aantal besmettingen en de overlijdens. ik probeer ook het mooie te zien.
ik zie:
- mensen elkaar stimuleren om thuis te brengen om zo samen een einde aan besmettingen te maken;
- massaal gehoor gegeven worden aan een oproep van het ETZ. zorgprofessionals staan in de rij om hun steentje bij te dragen. om elkaar te helpen. belangeloos;
- restaurants tegen kostprijs afhaalmaaltijden voor ouderen aanbieden;
- de buurman zijn buurvrouw helpen om boodschappen mee te nemen, zodat zij -kwetsbare groep- niet naar de supermarkt hoeft te gaan; vrienden en onbekenden elkaar hulp bieden;
- een spontaan initiatief om ouderen net dat beetje aandacht te geven door een kaart of brief per post te sturen.
we weten allemaal dat corona in china ontstaan is. misschien minder bekend dat het chinese teken voor crisis uit twee ‘letters’ of tekens bestaat. een teken met gevaar als betekenis en een teken dat staat voor kans. dat gevaar zag ik wel. de kans die deze crisis ons gaat bieden, zag ik -tot het bericht in de telegraaf mij wakker maakte- nog niet. tot vandaag.
ik sluit mijn ogen niet voor het gevaar van doodzieke mensen in ziekenhuizen. ik ben blij met de kans dat we aan alle verpleegkundigen en artsen alsnog onze waardering kunnen laten zien. ik ben blij dat we straks de kans krijgen om dankbaarheid te tonen door een echt substantiële verbetering van de cao mogelijk te maken.
ik sluit mijn ogen niet voor de klappen die de economie nu al krijgt en nog gaat krijgen. ik ben blij met de kansen die we gaan krijgen om nieuwe initiatieven te bouwen. niet gestoeld op ongebreidelde groei en uitputting van de aarde, maar op reële waardetoevoeging voor iedereen.
ik sluit mijn ogen niet voor het gevaar dat we straks niet meer in staat blijken om onze huur of hypotheek te betalen. ik ben blij dat banken en verhuurders de kans krijgen om hun menselijke gezicht te laten zien en hun maatschappelijke rol kunnen oppakken.
stiekem hoop ik dat we leren van deze crisis. dat het niet altijd meer, meer, meer hoeft te zijn. dat we al die mooie dingen ook voortzetten als ‘we corona hebben verslagen’. heb je de beelden gezien van italie, waar buren elkaar toezingen en elkaar moed inzingen. hartverwarmend. net als alle andere mooie initiatieven die ik voorbij zag komen. it’s the end of the world as i know it. and i feel fine.