Een paar dagen geleden ben ik met mijn dochter en vriendin met de camper vertrokken naar de Pyreneeen. Ik heb het mooiste werk van de wereld, maar het vooruitzicht om ruim drie weken met mijn gezin te vertoeven stemt mij meer dan vrolijk. Wij vinden het leuk om twee of drie dagen ergens te blijven om dan weer door te trekken naar de volgende pleisterplaats.
Onze eerste stop (nabij) de Pyreneeen maakten we op een camping in Narbonne. Normaal logeren wij het liefst ‘bij de boer’ of op een kleinschalige camping. Om onze vijf-jarige dochter te verassen kozen we dit keer een grotere camping uit het ANWB-boek. Vijf zwembaden, vier glijbanen en een grote speeltuin zou voor veel vakantieplezier zorgen. Plezier hebben we gemaakt, maar dat was niet te danken aan de vriendelijke Franse ‘service’. ‘Drie nachten? Nee, dat gaat niet. We hebben nog maar één plaats voor twee nachten’. Toen onze camper de bocht naar die ene plaats niet kon maken, bleken er plots toch nog meerdere plekjes beschikbaar op de half lege camping. Mijn waterpret werd ernstig bedorven doordat zwemmen in een zwemshort toch echt niet kon. Volgens een juffrouw mocht het niet omdat ‘er regels zijn’. Als ik het nut van een regel niet begrijp, leg ik mij er niet bij neer en bleef met mijn dochter zwemmen. Achtereenvolgens wisten verschillende collega’s mij te vertellen dat mijn broek te lang was, of de verkeerde stof, of niet strak genoeg. Uiteindelijk was het de receptionist (bijgestaan door een potige onderhoudsmonteur) die mij de keus gaf om een andere zwembroek bij de receptie te kopen of het zwembad te verlaten. Dan voel je je welkom… Er werd sowieso geen enkele moeite gedaan om je welkom te voelen. De zwembaden waren ommuurd en buiten de muren kon je een drankje of broodje kopen. Nee, natuurlijk was het niet de bedoeling dat je je drankje meenam naar het zwemparadijs. In een zwembad moet je zwemmen en je vooral niet willen amuseren. Ballen, zwembanden, petjes, roken: allemaal verboden.
Een dag later wilden we de middeleeuwse stad Carcasonne bezoeken. Op 15 minuten wandelafstand van de burcht vonden we een kleine stadscamping. ‘Of we nog plaats hebben? Mais, bien sur! Zoek een mooi plekje uit en op de dag van vertrek maken we de rekening op’. ‘We hebben een kat bij ons. Is dat een probleem?’ ‘Een kat. Wat leuk. Natuurlijk niet. Welkom.’ Na drie overnachtingen melden we ons weer bij de receptie. Zonder paperassen, zonder paspoort of waarborg rekenen we af en met een vriendelijk en gemeend ‘au revoir’ zetten we onze reis voort.
De medewerkers en eigenaren van de tweede camping deden wat ze deden omdat ze het graag doen; met passie en liefde voor hun vak en hun gasten waren ze vol plezier aan het werk. De ‘service’ op de eerste camping had weinig met passie te maken. De medewerkers waren er omdat ze moeten. Niks plezier. Niks liefde voor hun vak. Signalen op de eerste camping: ge- en verboden. Op de tweede camping heerste er vrijheid en ontspanning.
Ik heb in een paar dagen (nog eens) het verschil ervaren tussen iets willen en iets moeten. Ik zag plezier in de ogen van de medewerkers van de tweede camping. Daardoor was de sfeer op de tweede camping veel aangenamer. Daar doen het aantal sterren van de camping niets aan af. Als je werk maakt van je passie is je leven leuker. Als je werk maakt van je passie laat je anderen meegenieten van je ‘rijker’ leven. Heerlijk als je wilt werken. Dat is waarom ik doe wat ik doe. Dat is waarom ik lifeplanner ben. Ik ont-moet je graag.
Voor wie het wil weten: als je wil genieten van een zwemparadijs in korte, strakke zwembroek van juiste stof moet je bij camping Les Mimosas in Narbonne zijn. Onze tweede stop was bij camping La Cite in Carcasonne.
